Op vierjarige
leeftijd vloog ik voor het eerst. We
gingen op vakantie naar Mallorca. Maar
dat deed er niet toe. Wat er wel toe
deed is dat ik toen besliste om stewardess te worden. 16 jaar later werd mijn droom werkelijkheid. Ik werd aangeworven door Delta Air Transport. De toenmalige dochtermaatschappij van het
failliet gegane SABENA en in principe het huidige Brussels Airlines.
Ik beleefde er
een zalige 6 jaar. Het was geen job maar
een waar genot. Ik genoot van elke
take-off en elke landing. Ik vond het
heerlijk om de passagiers op hun wenken te bedienen. Maar ik ben nogal rusteloos, en dat werd me fataal. Na 2 jaar gewerkt te hebben als stewardess
vond ik het tijd om op te klimmen tot chef de cabine. Na 2 jaar chef de cabine geweest te zijn
lonkten de andere bestemmingen en de grotere toestellen van SABENA. En nog 2 jaar later gebeurde het ondenkbare
en ging onze nationale luchtvaartmaatschappij failliet hetgeen in één klap het
einde betekende van mijn tijd in de luchtvaart.
In eerste
instantie panikeerde ik nog niet echt.
Ik bleef rusteloos, ambitieus en nieuwsgierig. Amper 2 weken later had ik een andere job gevonden. Dit was de eerste van talloze, saaie jobs die
me nooit enige voldoening konden schenken.
In de jaren die hierop volgden behaalde ik een bachelor diploma, hopte
van job naar job en ging nog 2 keer op gesprek bij Brussels Airlines.
De laatste keer
dateert van amper 5 maanden geleden. Ik
was bloednerveus. Ik was tot in de puntjes
voorbereid, perfect uitgedost, de website van A tot Z ontleed. Maar het mocht niet baten. Ik werd niet weerhouden. Ik weet niet waarom. Mijn hoop en goede moed waren torenhoog. Dit moest het keerpunt worden. Alles zou tot dit punt geleid hebben. Ik moest en zou terugkeren naar waar ik
thuishoor. Maar helaas.
Vandaag doe ik
een job die me dag na dag ongelukkiger maakt.
Ik ben er trouwens ook niet goed in.
Maar het betaalt de rekeningen en ik heb 14 weken vakantie per
jaar. Maar als ik mag kiezen kies ik
resoluut voor een job die me amper recht geeft op vakantie maar die voor mij
hetzelfde aanvoelt als vakantie, als leven!
Eeuwig blijf ik dankbaar voor mijn 6 jaren in de luchtvaart. Ik hoop ooit terug een job te mogen
uitoefenen die me ook maar een fractie van het gevoel kan bezorgen dat het
aantrekken van mijn uniform, of het verwelkomen van een passagier me bezorgde…
